In opdracht van theatermaakster Sofie van den Krommenacker schreef Peter een bijzondere eenakter over het meisje Eva dat trachtte haar bestaan te controleren door alles te tellen. Zolang er maar een even getal ontstond bij alles wat ze dee, was er rust. Maar, is dit leven?
‘Alles is even… alles is even… Alles is even… Alles is even… Er zijn mensen die de 60 minuten van een uur, de 60 seconden van een minuut heidens vinden… Ik vind het (wijst met handen met de klok) om het even… Kut… Ik zei: alles is even… alles is even… alles is even… Dat was oneven… (lichte paniek ontstaat) En ik zei een schuttingwoord met 3 letters, dat is ook oneven (paniek groeit). Maar omdat ik ‘alles is even’ 6 keer heb gezegd is het weer evenredig. Maar dit was zeven en ‘kut ‘heeft drie letters en 7 + 3 = 10.’
‘Het is goed zo. Goed is vier, is goed. Goed! Vier keer goed is zestien. Eén plus zes is zeven… Is verkeerd. Verkeerd is acht. Verkeerd is goed! Vvverkeerd… Een V: twee parallellen. Twee is goed. Twee is vier is goed. Verkeerd is twee lettergrepen, lettergrepen is vier lettergrepen. Vier is goed. Lettergreep is drie, is niet goed. Is fout. (telt) F O U T… Fout is goed! Fout is goed. Fout is goed. Fout is goed.’
Ook het stuk ‘Confettipoëzie’ dat Sofie regisseerde voor het onderwijs in de meest jolige periode van het Brabantse jaar vloeide uit de pen van Peter.
